எழுத்தின் வலி

ஒருவருடம் முடிவடைகிறது, தலைவர் பிரபாவை எப்பொழுது பிடிக்க ஆரம்பித்தது? எதனால்? என்று எல்லாம் நினைவு இல்லை, தஞ்சையில் இருக்கும் பொழுது இயக்கத்தில் இருந்த அண்ணன் குமார் மூலம் தலைவர் என்னுல் நுழைந்துவிட்டார், அவர் சொல்லிய பல கதைகள் நினைவு இருக்கு. தலைவரை பற்றி எத்தனை குறைகள் எத்தனை ஆதரங்களோடு யார் என்ன சொன்னாலும் அவர் செய்தால் அதில் ஒரு நியாயம் இருக்கும் என்று நம்புகிறவன் நான். அவரை எவ்வளோ பிடிக்கும் எதனால் பிடிக்கும் என்று எல்லாம் எழுத்தில் சொல்லமுடியாது, அம்மாவை பிடிக்கும் அதுபோல் அவரை பிடிக்கும் அவ்வளோ தான், டீவியில் காட்டிய முகம் அவரோடது இல்லை என்று இன்னமும் நம்புகிறேன். நம்புவேன்!

இன்னமும் அவர்களை வைத்து அரசியல் செய்யும் உத்தமர்களை பற்றி பேசி எதுவும் பயன் இல்லை, இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு கூட இலங்கை, இந்திய வெளியுறவு துறை அமைச்சர்கள் பேசினார்களாம், விரைவில் முகாமில் இருக்கும் அனைவரும் மீள் குடியமர்த்தப்படுவார்களாம். சொல்லுவார்கள் சொல்லிக்கொண்டே இருப்பார்கள். வாய் இருக்கும் வரை பேசிக்கிட்டே இருப்பார்கள், நல்லா இருப்பீங்க, நல்லாவே இருப்பீங்க!

சோகமான படங்கள்,பாடல்கள் கூட பார்க்க மாட்டேன், சில சமயம் அப்படி நேரும் பொழுது கண்கள் கலங்கிவிடும், இதுவரை நினைவு தெரிந்து எதையும் படித்து அழுகை வந்ததாக நினைவு இல்லை, அப்படி எதையும் படித்தது இல்லை, முதல் முறையாக தமிழ் நதி அவர்கள் எழுதிய
http://tamilnathy.blogspot.com/2010/05/blog-post_9826.html இந்த பதிவை பாதி படிக்கும் பொழுதே அலுவலகத்தில் ஆட்கள் இருந்ததால் பாதியில் நிறுத்திவிட்டேன், பின் யாரும் இல்லாத பொழுது படித்தேன் என்னை அறியாமல் கடைசி வரியை படிக்கும் பொழுது...

காலம்தான் எல்லாத்துக்கும் மருந்து என்று சொல்கிறார்கள் இந்த ஒருவிசயத்தை தவிர.

வாழ்க இந்திய ஜனநாயகம்!