ஒரு முடியின் கதை

சிறகடித்துப் பறக்கும் வண்ணத்துப் பூச்சிகளை ரசிக்கும்

தருணங்களைக் காட்டிலும் என்றைக்கேனும்

இந்த வண்ணக்கலவை நிறமிழந்து போகுமோ என்ற அச்சம் மிகுகிறது.

அலையடித்து பறக்கும் கல்லூரி பெண்கள் கூந்தல்களை ரசிக்கும் தருணங்களைக் காட்டிலும் என்றைக்கேனும்என் தலையில் அடித்த வண்ணகலவை வெளுத்து போய்விடும் என்ற அச்சம் மிகுகிறது...

இரவுப் பனியில் குளித்தெழுந்து தலை துவட்டாத ஈரத்தில்

இதழ் மலரக் காத்திருக்கும் ரோஜாக்களைப் பார்த்து

புன்னகைக்கவும் மறந்து போய் இன்று

ஒரு நாள் மட்டும்தானே இந்த அழகு எனகவலை தொற்றிக் கொள்கிறது

காலை சவரில் நனைந்து தலை துவட்டிய துண்டில்

ஒட்டிக்கொண்டு வரும் சாயத்தை பார்த்து

அழவும் மறந்து போய் இன்னும் எத்தனை நாள் தான்

இந்த சாயம் நிற்கும் என்ற பயம் தொற்றி கொள்கிறது!!!

ஓயாத உன் பேச்சொடு கலந்து வரும் புன்னகையில்

அதிக பங்களிப்பு இதழ்களுக்கா விழிகளுக்கா என

ஆராயவும் மனமின்றி இது எனக்கானதா என

ஏக்கமே நிலை தடுமாறச் செய்கிறது

காற்றோடு கலந்து வரும் ஈர பதத்தில்

கூட சாயம் வெளுத்துவிடுமோ என பயம் அது பற்றி

ஆராயவும் முடியவில்லை அது போல் முடி

எனக்கு வாய்க்காதா என்று ஏக்கம் வருகிறது

இருப்பை மறந்த தேடலில்

கரைந்து ஓடும் கால வெளியில்

தொலைந்து போவது

என் சுயம் மட்டுமே

வெளுப்பை மறைக்கும் முயற்சியில்

கரைந்து ஓடும் சாயங்கள் மழையில்

மற்றவர்களுக்கு தெரிந்து போவது

என் சொட்டை தலையும்

அதில் வெள்ளை முடியும் மட்டுமே!!!

டிஸ்கி : வழக்கம் போல் எதிர் கவிதை கண்மணி அக்கா கவிதை கருப்பில் இருப்பது.