புலிகளுக்கு ஒரு கடிதம்!

சோகம் சொல்லில் வடிக்கமுடியாத சோகம் கடந்த சிலநாட்களாக. சில மாதங்களாக அவர்களின் வெற்றி செய்திகள் வரும் பொழுது எல்லாம் புலி பதுங்குவது பாயதான் கலக்கம் வேண்டாம் என்றும், பின்பு புலிகள் தற்பொழுது இருக்கும் படைகளை பாதுகாத்து எதிரியை உள்ளே இழுக்கதான் இது போர் தந்திரம் என்று சொல்லப்பட்ட பொழுதும் நம்பிக்கையுடன் தானே இருந்தோம்.

குற்றங்கள் அற்ற தலைநகராக தாங்கள் கட்டி அழகு பார்த்த கிளிநொச்சி வீழ்ந்தபொழுது ஒரு தலைநகராக விளங்கிய இடத்தில் ஆர்மி காரன் என்னத்தை கைப்பற்றினான் வெறும் கட்டிடங்களை தவிர, இதுவும் போர் தந்திரம் என்று சொன்னபொழுதும் நம்பினோம். கிளி வீழ்ந்தாலும் புலி வீழாது என்று கவிதை படித்தோம்!

பின் ஒவ்வொரு இடமாக விழுந்த பொழுது கொரிலா தாக்குதலில் ஒரு புலி ஆயிரம் ஆர்மிகாரனுக்கு சமம் என்று சொல்லி மனசை தேற்றிக்கிட்டோம், இதோ இன்று அல்லது நாளை என்றாவது விரட்டியடிக்கப்பட்ட ஆர்மிகாரன் என்று செய்தி வரும் வரும் என்று எதிர்பார்த்து காத்திருந்தோம், புலிகளின் மாலதி படையிரணி, கடற்புலிகள், வான்புலிகள்என்று இன்னும் யாரும் களத்தில் இறங்கவில்லை என்றும் அப்படி இறங்கினால் வெற்றி நிச்சயம் என்றும் சொல்லிக்கொண்டு இருந்தோம், பழய அணிவகுப்பு படங்களை பார்த்து மனசை தேற்றிக்கொண்டு இருந்தோம். ஓயாத அலைகள் போல் மீண்டு வருவார்கள் என்றும் அதுக்கு பிறக்கபோகும் குழந்தைக்கு பெயர்வைத்து மகிழ்வது போல் நாங்களே பெயர் வைத்துமகிழ்ந்தோம் ஓயாத தீபங்கள், ஓயாத அடிகள் என்று.

ஆர்மிகாரன் பிரபாகரன் சட்டையை பிடித்துவிட்டோம் என்று போட்டோவில் போஸ் கொடுத்த பொழுது எள்ளி நகையாடினோம். இதுவரை எத்தனை ஆயுதங்களை கைப்பற்றி இருக்கிறீர்கள் என்று வேறு கேட்டோம். விமான ஓடுதளங்களை பிடித்த பொழுது விமானத்தை பிடிக்கமுடிந்ததா என்று எள்ளி நகையாடினோம்! விமானம் வைத்திருந்த முதல் போராட்ட இயக்கம் என்றுபெருமை பட்டுக்கொண்டோம். வேறு வழியின்றி வான்கரும்புலிகளாக மாறிய பொழுது அப்பொழுதும் ரன்வேயே இல்லாமல் விமானம் பறந்து வந்தது எப்படி என்று பெருமை பேசிக்கொண்டோம்.

இன்று???

முதலில் தலைவரை கொன்றுவிட்டோம் என்ற செய்தி வந்த பொழுது உடல் எங்கே என்றோம்? பின் உடலை காட்டிய பொழுது அது தலைவர்தானா? அது தலைவர் மகன் தானா? இல்லை இல்லை அது பிளாஸ்டிக் இல்லை அது வேறு உடல் என்று விவாதம் செய்யும் அளவுக்கு வந்துவிட்டோம். தலைவர் பத்திரமாக இருக்கிறாராம், தலைவர் மனைவி மக்கள் பத்திரமாக இருக்கிறார்களாம் என்றும் நம் மனதை நாமே தேற்றிக்கொண்டு இருக்கிறோம். இன்னும் ஏதும் சமாதானம் சொல்ல காரணம் கிடைக்குமா என்று பார்த்துக்கொண்டு இருக்கிறோம்.

30 வருடமாக ஈழம் இன்று பிறகும் நாளை பிறக்கும் எப்படியும் ஒருநாள் பிறக்கும் என்று நம்பிக்கையோடு தினம் தினம் குண்டுகளுக்கு இடையே வாழ்ந்து வந்த நெஞ்சங்களின் நிலை? எத்தனை குண்டு மழை பொழிந்தாலும் நம்பி கூட இருந்த மக்களுக்கு பதில்?

தலைவர் பத்திரமாக இருக்கிறார் என்கிறார்கள்! இனி முதலில் இருந்து ஆரம்பிக்கவேண்டுமா?

ஏன் இப்படி ஒரு நிலை?

இன்னும் இந்த பாழாய் போன மனசுக்கு என்ன சாக்கு போக்குகள் சொல்லி தேற்றிக்கொள்ள போகிறோம்.

இனி எத்தனைகாலம் காத்திருக்கவேண்டும்? இனி யாருக்காக காத்திருக்கவேண்டும்?

இனி அடிக்க ஓங்கும் கை யாருக்காக பயப்படும்?

இங்கு ஒரு ஈழசகோதரன் சொன்னது இன்னும் வலிக்கிறது இனி ”சிங்களவேசம் போட்டுதான் காலத்தை ஓட்டவேண்டும் என்று.”

இதுவரை அரனாக இருந்தீர்கள் இனி? இப்படி எங்களை கலங்கவிட்டது ஏன்?